„Особо важным белорусско-германским проектом является Историческая мастерская в Минске, которая возникла на территории бывшего Минского гетто. Там белорусы и немцы работают над тем, чтобы через совместные воспоминания о прошлом построить достойное будущее”
Бывший президент Германии Йоханнес Рау, апрель 2006 г
Вёска Парэчча ў гісторыі Халакосту і Другой сусветнай вайны засталася вобразам Праведніцы народаў свету. Тут, з часу ліквідацыі Мінскага гетта, 39 яўрэйскіх дзяцей з кастрычніка 1943 г. атрымалі паратунак і ратаванне ад забойства нацыстаў. Вось чаму ў 2001 г. былыя вязні Мая Крапіна і Фрыда Рэйзман, якія былі выратаваны мясцовымі жыхарамі, за ўласныя сродкі паставілі першы ў Беларусі помнік Праведнікам - жыхарам вёскі Парэчча.
Могілкі ў Беларусі сталі не толькі месцамі, куды прыходзяць для наведвання сваіх памерлых родных, але і месцамі змагання за памяць.
Знішчаныя могілкі, месцы масавых забойстваў, занядбаныя некропалі – гэта ўсё тэрыторыі, дзе могуць сутыкнуцца розныя погляды на гісторыю, культуру, памяць. Прыкладам тут будуць і Вайсковыя могілкі, дзе сышліся розныя канцэпцыі догляду і шанавання месца пахавання; і сапраўдная вайна памяці ў Курапатах, і змаганне за яўрэйскія могілкі.
20 мая 2019 года в Исторической мастерской имени Леонида Левина состоялась презентация третьего издания сборника «Война известная ... и неизвестная». Сборник содержит документы и статьи, посвященные событиям Второй мировой войны в районе Осиповичей, города в Могилевской области. Составителем сборника является Неонила Цыганок - учитель-методист, преподаватель истории и обществоведения ГУО «СШ № 2 г. Осиповичи».
Семінар 11 мая для гідаў-перакладчыкаў, якіх рыхтуе Майстэрня па тэме Мінскага гета і Трасцянца, атрымаўся вельмі эмацыйным. Абедзве яго часткі вельмі моцна сенсібілізавалі ўдзельнікаў да тэмы.
Што можа ведаць звычайны чалавек пра Халакост у Беларусі? І ці трэба нешта ведаць? Наколькі траўматычны досвед мінулага пасуе да інтарэсаў новага пакалення, і як размаўляць з тымі, кто не мае сістэмных гістарычных ведаў, альбо імкнецца выключна да гістарычных цікавостак? Як адказваць на складаныя пытанні пры адсутнасці масштабнай апрацоўкі тэмы Халакоста беларускімі гісторыкамі?
Стремительное наступление весенних теплых дней не могло не отразиться на настроении участников проекта «Диалог трех поколений. Помнить ради будущего». Март и апрель вместе с лучами солнца пробудили желание наслаждаться жизнью во всех ее проявлениях. Наверное, поэтому столько ярких и замечательных мероприятий, задуманных в проекте, не остались без внимания и активного участия наших всегда молодых и позитивных людей «золотого возраста».
IBB Dortmund и его партнёры приглашают специалистов-историков и представителей НКО из Беларуси, России, Украины и Германии в Гданьск для обсуждения исторических нарративов.
3 мая наша выставка, посвященная Тростенцу, открывается в главном корпусе Белорусского государственного университета. Примечательно, что в 1941-44 гг. в 50 метрах от этого места, в здании бывшего корпуса БГУ, размещалась полиция безопасности и служба безопасности (СД) Минска, в подчинении которой находился Тростенецкий лагерь. На территории современного университетского городка БГУ сохранились несколько зданий, в которых размещался госпиталь СД, а также телеграфная станция.
Чарговае спатканне на месцах памяці Халакоста студэнты Акадэміі кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь прысвяцілі гісторыі Мінскага гета. Вядомыя праз творчую адукацыйную дзейнасць выкладчыкі Акадэміі Святлана Шабуневіч і Іван Саракавік, разам з навучэнцамі, паставілі чарговую задачу - на шляху трагічных падзей, знішчэння каля 100 тысяч яўрэяў Мінска і Вены (Аўстрыя), са шматлікіх гарадоў Германіі, Чэхіі і Польшчы, у дыялогах пра здабыткі мужнасці і чалавечнасці наблізіцца да свядомага ўшанавання памяці ахвяр моладдзю.
24 красавіка Гістарычную майстэрню перапоўнілі маладыя галасы. Мы сустракалі цэлую дэлегацыю з Лепеля, якая прыехала ў Мінск, каб паўдзельнічаць у мерапрыемсте “Валанцёрства: перспектывы і магчымасці”. Дабраахвотная актыўнасць можа быць задзейнічана ў самых розных сферах. Мы паспрабавалі зірнуць на ролю валанцёрста ў міжкультурным дыялогу і справе прымірэння: як валанцёрства можа садзейнічаць узаемаразуменню, дараванню і наладжванню дружалюбных адносінаў паміж грамадствамі, якія перажылі канфлікт і гвалт.